લો ખરીદો, જાત મારી આપવી છે,
આપને તકદીર મારી આપવી છે.

હર કસોટીમાં ખબર છે ખેર’ખાં છો,
યાતના એકાદ મારી આપવી છે.

જાત સેવા સાદગીમાં ખર્ચ કરવા,
જીંદગી થોડીક મારી આપવી છે.

આવ મારી જાત સોપું, સાચવી લે,
પ્રેમથી સોગાત મારી આપવી છે.

પાનખરમાં વૃક્ષ બળતું સૂર્ય તાપે,
પાંદડાને છાંય મારી આપવી છે.

....પ્રશાંત સોમાણી

સમય નથી

દરેક ખુશી છે અહિ લોકો પાસે, પણ હસવા માટે સમય નથી
દિવસ-રાત દોડતી દુનિયા મા, જિંદગી માટે પણ સમય નથી

મા ના હાલરડા નો અહેસાસ છે, પણ મા ની મમતા માટે સમય નથી
બધા સંબંધો તો મરી ગયા જાણે, પણ તેમને દફનાવવાનો સમય નથી

બધા નામ મોબાઈલ મા છે પણ, મિત્રતા માટે સમય નથી
પાર્કા ઓ ની શુ વાત કરવી, પોતના માટે પણ સમય નથી

આંખો મા છે ઊંઘ ઘણીયે, પણ સુવા માટે સમય નથી
દિલ છે ગમો થી ભરેલુ, પણ રોવા માટે સમય નથી

પૈસા ની દોડ મા એવા દોડ્યા, કે થાકવા નો પણ સમય નથી
પારકા અહેસાનો ની શી કદર કેરીએ, જ્યા પોતાના સપના ની જ કદર નથી

તુ જ કહે મને એ, શી થશે આ જિંદગી નુ,,,,,
દરેક પળે મરવા વાળા ને, જિવવા માટે પણ સમય નથી..........

મફતમાં વેચાય છે

માણસોની મંડી મા, ઊંચા મોલ અંકાય છે,

કોઈ લાખ કોઈ કરોડ તો કોઈ અરબો માં વેચાય છે,

અમારા ખરીદદાર પણ નીકળ્યા કુબેર,

પરંતુ ખબર નથી એમને કે,

પ્રેમના બજારમાં હેમુ, મફતમાં વેચાય છે

લાગે છે...

મળ્યા નથી આપણે કદી,

પણ મળ્યા હોય તેવું લાગે છે.

તને જોયા વગર પણ,

જોઈ હોય તેવું લાગે છે.

નથી સંબંધ આપણી વચ્ચે છતાં,

ગાઢ સંબંધ જેવું લાગે છે.

તું છે દૂર દૂર ઘણી છતાં,

પાસ હોય તેવું લાગે છે.

મારા મનમાં આ તારા વિચારો

યાદો જ તારી લાગે છે.

આ જે કંઈ પણ છે આપણી વચ્ચે,

મને તો પ્રેમ જેવું લાગે છે.

તને શું લાગે છે ??

વ્હાલા મા-બાપના કાળજાના ટુકડા એવા સંતાનોને..

હયાત મા-બાપની છત્રછાયામાં,વ્હાલના બે વેણ બોલીને નીરખી લેજો.

હોઠ અડધા બીડાઈ ગયા પછી,ગંગાજળ મૂકીને શું કરશો?

અંતરના આશીર્વાદ આપનારને,સાચા હ્રદયથી એક ક્ષણ ભેટી લેજો.

હયાતી નહી હોય ત્યારે નત-મસ્તકે,છબીને નમન કરીને શું કરશો?

કાળની થપાટ વાગશે,અલવિદા એ થઈ જાશે,પ્રેમાળ હાથ પછ કદી નહી ફરે,

લાખ કરશો ઊપાય તે વાત્સલ્ય લ્હાવો નહી મળે,દીવાનખંડમાં તસ્વીરનું શું કરશો?

મા-બાપ રૂપી અમૂલ્ય ખજાનો ભાગ્યશાળીને જ મળે, ૬૮ તીર્થ એના ચરણોમાં,બીજા તીર્થ ના ફરશો.

સ્નેહની ભરતી આવીને ચાલી જશે પળમાં,પછી કિનારે છીપલાં વીણીને શું કરશો?

હયાતીમા તેની હૈયું ઠારજો,પાનખરમાં વસંત જેવો વ્યવહાર રાખજો.

પંચભૂતમાં ભળી ગયા પછી,દેહના અસ્થિ ગંગામાં પધરાવી શું કરશો?

શ્રવણ બનીને ઘડપણની લાકડી તમે બનજો,હેતથી હાથ પકડી તીર્થ તમે ફેરવજો.

"માતૃદેવો ભવ,પિતૃદેવો ભવ" સનાતન સત્ય છે,રામનામ સત્ય બોલીને શું કરશો?

પૈસાથી સઘળુ મળશે,મા-બાપ નહી મળે, સમય ગુમાવી લાખો કમાઈને શું કરશો?

પ્રેમથી હાથ ફેરવીને "બેટા" કહેનાર નહી મળે,પછી ઊછીનો પ્રેમ લઈને આંસુ સારીને શું કરશો?

હયાતી નહી હોય ત્યારે, તેમના નામની પોક મૂકી રડીને પણ શું કરશો?

એ લોકો

એ લોકો

એ લોકો પહેલા કાપડના તાકા ભરી રાખે છે

પછી જ્યારે ઉઘાડો માણસ ફાટી જાય ત્યારે

વારવાર વેચે છે

એ લોકો પહેલા ધાન્યના કોથળા ભરી સીવી રાખે છે

પછી જ્યારે માણસ સડી જાય ત્યારે

કિલો કિલો વેચે છે

એ લોકો પહેલા ઔષધની શીશીઓ

સંઘરી રાખે છે

અને માણસ ફૂટી જાય ત્યારે

થોડી થોડી રેડે છે

તે તે લોકો છે જ નહી,

એ તો છે નોટો ને ખાઈ ઉછરતી ઉધઈ

બીજુ એને ભાવતુ નથી

મારે કવી થવું જ નથી,

ભારે અસર કરનારી જંતુનાશક દવા થાઉં તો બસ

મને એ જ સમજાતુ નથી કે આવું શાને થાય છે

મને એ જ સમજાતુ નથી કે આવું શાને થાય છે

ફુલડા ડુબી જાય ત્યાં પથ્થરો તરી જાય છે.

ટળવળે તરસ્યા, ત્યાં જે વાદળી વેરણ બને

તેજ રણમા ધુમ મૂશળધાર વરસી જાય છે.

ઘર-હિણા ઘૂમે હજારો ઠોકરાતા ઠેર ઠેર

ને ગગનચુંબી મહેલો જનસૂના રહી જાય છે.

દેવડીએ દંડ પામે ચોર મૂઠી જારના

લાખ ખાંડી લૂંટનારા મહેફીલે મંડાય છે.

કામધેનુ ને મળે ના એક સૂકું તણખલું

ને લીલાછમ ખેતરો સૌ આખલા ચરી જાય છે.

છે ગરીબો ના કુબામાં તેલ ટીંપુય દોહ્યલું

ને શ્રીમંતોની કબર પર ઘીના દિવા થાય છે.

कीसी को इतना याद न कर

कीसी के इतने पास न जा
के दूर जाना खौफ़ बन जाये
एक कदम पीछे देखने पर
सीधा रास्ता भी खाई नज़र आये

कीसी को इतना अपना न बना
की उसे खोने का डर लगा रहे
इसी डर के बीच एक दिन ऐसा न आये
तु पल पल खुद को ही खोने लगे

कीसी के इतने सपने न देख
के काली रात भी रंगीली लगे
आंख खुले तो बर्दाश्त न हो
जब सपना टूट टूट कर बीखरनेे लगे

कीसी को इतना प्यार न कर
के बैठे बैठे आंख नम हो जाये
उसे गर मीले एक दर्द
इधर जींदगी के दो पल कम हो जाये

कीसी के बारे मे इतना न सोच
की सोच का मतलब ही वो बन जाये
भीड के बीच भी
लगे तन्हाई से जकडे गये

कीसी को इतना याद न कर
कीसी जहा देखो वोही नज़र आये
राह देख देख कर कही ऐसा न हो
जींदगी पीछे छूट जाये

जींदगी के लीये वक्त नही

हर खुशी है लोगो के दामन मै,
पर एक हंसी के लीये वक्त नही|
िदन रात दौडती दुनीया मै,
जींदगी के लीये वक्त नही|

मा की लोरी का एह्सास तो है,
पर मा को मा कहेने का वक्त नही|
सारे रीश्तों को तो हम मार चुके,
अब उन्हे दफनाने का भी वक्त नही|

सारे नाम मोबाईल मे है,
पर दोस्ती के लीयेे वक्त नही|
गैरो की क्या बात करे,
जब अपनो के लीये ही वक्त नही|

आंखो मे है नींद बडी,
पर सोने के लीये वक्त नही|
दील है गम से भरा हुआ,
पर रोने के लीये वक्त नही|

पैसो की दौड मे ऐसे दौडे,
की थकने का भी वक्त नही|
पराये एह्सास की क्या कदर करे,
जब अपने सपनो के लीये वक्त नही|

तु ही बता ए जींदगी,
ईस जींदगी का क्या होगा|
की हर पल मरने वालो को,
जीने के लीये भी वक्त नही........